Şimdi yeni şeyler söylemek lazım

Önemli bir halkoylamasının ardından sular durulacak diye düşünürken, iyiden iyiye ısındı. Şimdi daha sakin, daha ılıman, daha ileriye dönük düşünmeliyiz. Hz. Mevlana, “Dünle beraber geçti, ne varsa düne ait / Şimdi yeni şeyler söylemek lazım” diyor. Mevlana’nın 800 yıl öncesinden bize gösterdiğini, artık çok daha iyi bilmemiz gerekmez mi?

Biz, yine de sektörel açıdan bakalım. Karayoluyla yolcu taşımacılığı sektörü için de yeni şeyler söylemenin zamanı değil mi? Sorunlarımız belli, gerek Bakanlıkla gerekse yerel yönetimlerle çözümlenebilecek hepsi. Neden diyalog yolunu denemiyoruz? Şunu unutmamak gerekir: Biz güçlüyüz. Ülkemizin ekonomisinin lokomotifi biziz. Biz olmasak, yani otobüsler yollardan çekilse hayat durur. Bunu anlatsak yeter, çünkü muhataplarımız akıllı insanlar ve bizim kararlı duruşumuz karşısında hak vereceklerdir haklı taleplerimize. 

Kamuoyu oluşturmak için sokağa çıkmak gerekmiyor her zaman. Her koltuğun arkasındaki cebe, durumumuzu ve taleplerimizi dile getiren yazılar koysak, sadece yolcularımıza değil, herkese duyurmuş oluruz taleplerimizi. Düşünebiliyor musunuz, Türkiye’nin dört bir yanında sefere çıkan bütün otobüslerde ortak taleplerin nasıl büyük bir etki yaratacağını... Çok zor değil.

Bir elin parmaklarından çok federasyonumuz, hemen her şehirde bir derneğimiz, daha da önemlisi köylere bile ulaşan bir otobüs ağımız var. Yolcularımız sıradan insanlar değil, öğretmen ve öğrenciler gibi pazarlamacılar, müfettişler, iş için yolculuk edenler, dahası yetkili insanlar… O zaman bu olanağı neden es geçiyoruz? 

Bir de federasyonlarımızın ve derneklerimizin toplantılarını kamuoyuna açık yapabiliriz. Bizi var eden yolcularımızsa eğer, onların da görüşlerini almalıyız. Onların da talepleri olacaktır gerek bizden gerekse Bakanlık ve belediyelerden. Göreceğiz ki, yolcularımızla bizim taleplerimiz ve beklentilerimiz çakışıyor. Bizi duymazdan gelenler halkın beklentilerine kulak tıkayamaz, göz yumamaz. 

Sezon hazırlıkları arasında, Ramazan gelmeden bu önerimi hayata geçirecek kadar zamanımız var. Ne duruyoruz öyleyse? ■