Yapılan açıklamalar, insanların, özellikle işyerlerinde farklılıklara açık ve hoşgörülü olmaları gerektiği sonucunu çıkarıyor.
Eskisi gibi “ne iş olsa yaparım, abi” diyenler yok artık. Gençler, ‘Y kuşağı’ tanımıyla, gündelik yaşamımızın içinde, Gezi Parkı direnişinden bu yana. Onlar kafalarına uymayan hiçbir işe ‘evet’ demedikleri gibi, kendi kurallarını da kendi içlerinde geliştirip hayata kazandırıyorlar. Giyimleri daha serbest, saçları sakalları da öyle… Kendilerinin ‘farklı’ olduğunun bilincindeler ve diğerlerinin de kendilerinden -doğal olarak- farklılıklarını kabul ediyorlar. Dolayısıyla onlardan hoşgörüsüz bir yaklaşım gelmesi söz konusu değil, ama eski kuşak diyebileceğimiz 68 ve 78 kuşağının daha esnek bir bakış yakalaması gerekir.
68’lilerle 78’liler…
Kendilerinden bir önceki kuşaktan farklıydılar, dünyayı değiştirmeyi hedefleyerek çıkmışlardı yola. Gerek teknolojik gerekse yönetimsel zorunluluklar dolayısıyla yapısal bir farklılık koyamadılar ortaya.
Oysa Y kuşağı olarak tanımlanan bu yeni kuşak gençler, teknoloji ile birlikte büyüdüklerinden olsa gerek, hemen her bir şeyin ‘sonu’nun, hem de hemen geldiğinin farkındalar. Daha dün girmişti telsizler yaşamımıza, kimse hatırlamıyor bile; çağrı cihazlarının ömrü daha da kısa oldu. Sadece konuşmaya yaradığını düşündüğümüz cep telefonlarına internetin de katkısıyla o kadar çok işlev yüklendi ki, neredeyse tüm işinizi üstlendi o ufacık makine.
68’liler de 78’liler de yenilikçiydiler kuşkusuz (ben de onlardan biriyim). Ancak düşlerinde büyüttüklerini hayata geçiremediler. Geçirebildiklerinin az olmadığı da bir diğer gerçek, çünkü Y kuşağı onların üzerinden şekillendi. Bir anlamıyla Y kuşağına yol açanlar 68’lilerle 78’liler.
Şüpheci ama açık…
Yeni bir dünyaya açılan pencere olan sinema (televizyonun karşısında itibarını yeniden ele geçirmek amacıyla) her şeyi sorgulamalarını öğütledi gençlere. Tabii, bir de otoriteye karşı durmayı, takmamayı… Kalıplara uymama, katı normlara karşı çıkma önemli bir özellik ve bunu gençler başardı. Bakalım, bundan sonra nasıl bir gelişme ivmesiyle güçlenecek yaşam hepimiz için.
Bulundukları yerin bilincindeler, neyi ne kadar bilebildiklerini, nereye kadar götürebileceklerinin de farkındalar. Dolayısıyla kendi güçlerinden başka güvenecekleri bir şeylerinin olmadığını da çok, hatta çoktan da çok iyi biliyorlar.
Şüpheleri de, kendilerine ve kendi gibilerine değil, kendilerinden öncekilere yoğunlaşıyor. Kendilerinden öncekilerin açık olmadıklarını hayatın her alanında, her anında yaşadıkları için en çok onlardan şüpheleniyorlar. Anne babaları da dahil. ‘Öyle görmüşler ne yapsınlar’ diyecek kadar hoşgörülü olduklarını da unutmamak gerekir.
Tepki göster harekete geç!
Gazeteleri açıyorsunuz, bir sürü karamsar haber, televizyonlar da öyle… Olumlu bir haberi ya küçücük ya da “bakın böyle de olabiliyor” yaklaşımıyla en sonda verdikleri için hemen her gün yaşanan savaş, kargaşa, kaos hepimizi etkiliyor. Bizler kanıksadığımız için gençler, buna seyirci kalınmasını anlamıyor. Olumsuzlukları gidermek için seyirci kalma, harekete geç, çık mücadele et diyorlar.
Bir “mucize” kurtaracaksa insanları (işimizi, aşımızı, evimizi, çocuklarımızı) o mucize kendi ellerimizde diyorlar. O hedef için bilinçleniyor, direniyorlar.
Yeryüzü sofrası…
Taksim’de belediyenin kurduğu iftar masası ile Y kuşağının oluşturduğu yeryüzü sofrasının arasındaki fark bu yaklaşımda kendini gösteriyor. Her ikisinde de oruç açılıyor, iftar ediliyor. Ama yeryüzü sofrasında her şey ortaklaşa, diğerinde ötekileştirilenlere yer yok. Yeryüzü sofrasında kadın erkek, çocuk yaşlı, okumuş cahil ayrımı olmadığı gibi ötekileştirilenler de yer bulabiliyor; diğer masalarda iftarlıkların dağıtılmasında bile karmaşa yaşanabiliyor.
Tabii, polis izin verirse. İstiklal Caddesinde açılacak yeryüzü sofrasını engellemek isteyen polis, araçlarını cadde üzerine park etmişti. Bu da bir diğer hoşgörüsüzlük.
