Sevgililer gününe özel…

Deniz Gürsoy’un, “Parmak uçlarındaki huzur” alt başlıklı “Tespih” (Oğlak Yayıncılık, 2006) kitabından -günümüze de uyacağı inancıyla- aktarıyorum: 

“İyi kalpli bir rahip, komşu ruhani bir çevrenin rahibini yemeğe davet eder. Eski günleri anarak, güzel bir sohbet koyvererek yemeklerini yerler. Sonra, ev sahibi rahip büyükbabasından kalan kuka teşbihi çıkarır ve çeker. Rahip misafir gittikten sonra kuka tespihin ortadan kaybolduğunu fark eder.
‘Olamaz’ der. ‘Her şeye karşın tespihi çalan o değildir! Şakacı olarak ün salmış olduğunu iyi bilirim ama gene de…’ 

Böylece, meslektaşına kısa bir mektup yazmaya karar verir. ‘Aziz dostum. Tespihimi çaldınız demiyorum, çalmadınız da demiyorum. Ama tespihimi benden ödünç almışsanız, lütfen göndermek nezaketinde bulunun, çünkü benim için çok önemli.’

Mektubu götürenin dönüşüyle şu cevabı alır: ‘Aziz dostum. Hizmetçinizle yatıyorsunuz demiyorum, hizmetçinizle yatmıyorsunuz da demiyorum. Ama eğer yatağınızda yatmış olsaydınız tespihinizi daha önce bulmuş olacaktınız, çünkü tespihinizi saklamış olduğum yer, işte orasıydı…’”

Geçen yıl hem yerel seçimler hem de Cumhurbaşkanlığı seçimi vardı, siyasiler ‘al takke ver külah’ ağızlarına geleni döktüler ortaya. Kimi zaman bir önceki söylediği ile bir sonraki birbiriyle çelişse de hiç umursamadılar. 7 Haziran genel seçimleri için de esip kükremekten öte üfleyip hem söndürmeler hem alevlendirmeler başladı. Sizler de izliyorsunuz… Bir şey söylemeye gerek yok. Deniz Gürsoy’un aktardığı gibi rahipler nezaketlerini yitirmeden birbirlerinin ne olduklarını anlatmışlar. Şimdi, “anladınız siz onu”.

Bir yanda savaş var, bütün şiddetiyle sürüyor. Bir yanda yeni bir pencere açıldı, güneş yüzünü (Batıdan da olsa) gösteriyor. Bir tarafta ‘bağımsız’lıkla hayatımızın birikimleri erimeye başladı (kuşkusuz büyütenler de var); diğer tarafta ‘tarafsız’lık adı altında el ele vererek geleceğimiz karartılıyor. Hele eğitim adına yapılanlara hiç değinmeyeyim… ne anekdotta aktarılan rahipler gibi taşı gediğine oturtabilirim ne de sonrasında yüzünüze bakabilirim.

Aziz Valentin’e ithaf edilen ve son yıllarda tüketim çılgınlığına dönüşen Sevgililer Günü için neler aldınız sevgilinize? Saymaya parmaklarım yetmediği için sevgililerime tek tek armağan almak yerine toplu kutlamayı tercih ediyorum. Sahi, siz hala tek sevgili ile mi yetiniyorsunuz? 

Bakın Şükrü Erbaş neler yazmış, üç yıl aradan sonra çıkan yeni şiir kitabı “Pervane”de (Kırmızı Kedi Yayınevi, Ocak 2015, 76 s.)…

SARMAŞIK

Senin alnının ülkesinde

Su vardı, çöl başucundaydı 

İshak kuşu bir Leyla avazıydı

Elma bahçelerinde bir kırmızı leke

Döndükçe kulak memelerinden topuğuna

Kırlangıçlar yuvalarıyla uçardı

Ağzımda bir kasaba akşamı

Bakardım gövdenden ayrılan boşluğa

Azıcık gülsen ağaçlar el çırpardı

Lambalar yanmadan 

Kimse göremezdi yalnızlığını

Bütün yastıklarda saçların açardı

Kaç kez parmaklarımla havalandırdım

Gövdenin sarmaşık güllerini

Goncan yaprağına dilin dudağına karışırdı

Zaman bir mendil oyasından

Bir pulluk demirine

Aynı yılgınlıkla akardı

Tahtalı Köprü’nün söğütlerinde

Hayal kanıyla boyalı bir delice kuşu

Kanatlarını perçem diye yüzüne tutardı