Servet...

Çok eski zamanda, bir hükümdar varmış. Zenginliği tüm dünyaca bilinirmiş. Her gittiği yere hazinesinin bir bölümünü götürür ve bunları sergilemekten büyük  onur  duyarmış.

Hükümdarın yaşamda en çok güvendiği, tek akıl hocası bir bilge kişiymiş. Günlerden bir gün bu bilge kişiyle otururken hükümdar şöyle bir soru sormuş: “Sen ki göğün gizemine ermiş, bilime yön vermiş bir adamsın. İnsanlar, ister hükümdar kadar güçlü, ister savaşçılar kadar onurlu olsun ayağına kapanır ağzından çıkacak bir sözü beklerler. Şimdi senin gibi bilge bir adamın fikrini merak etmekteyim, benim hükümdarlığım ve servetim hakkında ne düşünüyorsun?”

Bilge bu soru karşısında hükümdarın gözlerine bakarak şu sözleri söylemiş:

“Diyelim ki hükümdarım, kızgın ve uçsuz bir çöldesiniz.  Ölmemek için, size uzatacağım bir bardak suya servetinizin yarısını verir miydiniz?”

“Verirdim tabii.”  “Zaman geçti diyelim susuzluğunuz arttı, size uzatacağım bir sonraki bardağa servetinizin öteki yarısını da verir miydiniz?”

Hükümdar biraz düşünür ve ardından “Ölmemek için, evet” der.

Bunun üzerine bilge kişi gülerek şu sözleri söylemiş:

“Madem öyle, o zaman övünmeyin fazlaca.  Çünkü haşmetlim, sizin servetiniz yalnızca; iki bardak sudur.”

Bu hikâyenin üzerine söylenecek çok söz yok. İhtiyaç oluştuğunda ödenecek bedel zaman ve zemine göre değişir. Eğer alternatifiniz yoksa temel bir ihtiyaç maddesi için bile servet ödeyebilirsiniz. Ekonomide bu tarz hadiseler karaborsa olarak nitelenmektedir.

Ancak bu hikâyeden çıkarılacak temel ders: her ne yoldan olursa olsun elde ettiğiniz servetin sizin övündüğünüz kadar çok ve yeterli olmadığıdır.

Bir televizyon programında Sakıp Ağa (Sabancı), ağlayarak “Ben çok fakir bir adamım; O kadar fakirim ki oğluma bir ayakkabı bile alamıyorum. Eğer bana oğlum bir futbol ayakkabısı giyecek ve benimle top oynayacak deseniz o koca fabrikalarımdan birini hiç gözümü kırpmadan veririm” demişti.

Bu gün servet yapmaya ve saraylarda oturmaya çalışanlar… Servetlerinizi nasıl ölçerseniz ölçün…

Sizin bileceğiniz iş. ■